Trekking in de Himalaya - Nepal

Allereerst heb ik nog iets recht te zetten... In mijn vorige blog schreef ik heel stoer over Everest basecamp, dat had natuurlijk Annapurna basecamp moeten zijn. Ook stoer, maar toch even anders ;)

Eergisteren ben ik teruggekomen van onze trekking. Acht dagen lang hebben we 'rondgezworven' in de bergen. Wat een heerlijkheid en tegelijk ook een heel avontuur! Annapurna basecamp zat er helaas niet in, omdat we daar niet genoeg tijd voor bleken te hebben. We hebben een deel van de Poonhill-trekking gedaan (duurt normaal gesproken 4-5 dagen) en hebben vervolgens na dag 3 een alternatieve route genomen. Als ik het in 1 woord zou moeten samenvatten, dan zou ik het zonder twijfel 'adembenemend' noemen. In alle opzichten... De omgeving is zo ontzettend mooi en verandert geregeld gedurende de trekking. Geen dag is hetzelfde! Maar het is ook zwaar, en in die zin geregeld letterlijk adembenemend. Maar de inspanning en de spierpijn is het allemaal meer dan waard! De afgelopen dagen heb ik het gevoel gehad dat ik me midden in het hart van 'moeder natuur' begaf. 

Het 'pad' (als je dat al zo kunt noemen, want geregeld is er werkelijk niets te bekennen van wat ook maar een beetje op een pad lijkt) is heel veelzijdig. Zo hebben we oa. door vlakke rijstvelden gewandeld, zijn we door hartje jungle gekomen (en prachtige gekleurde vlinders gezien zo groot als kleine vogels en hebben we bovendien aapjes gespot) en hebben we enorme uit rotsen bestaande trappen moeten beklimmen die al slingerend naar boven leidden. Met name deze trappen maken het zwaar. Vooral omdat de 'traptreden' opgebouwd zijn uit rotsen van verschillende formaten. De ene keer hoef je maar kleine stapjes te maken, terwijl de volgende stap zo groot kan zijn dat je zowel je handen als voeten moet gebruiken om je te kunnen verplaatsen. Dit maakt dat het lastig is om een ritme in het klimmen en klauteren te krijgen. De tweede dag van de trekking hebben we ons zelfs via een 'trap' van ongeveer 3300 (!) treden op deze manier een weg naar boven moeten banen. En dat in de volle zon... De volgende dagen dus flinke spierpijn, zelfs zo erg dat ik 's ochtends bij het opstaan moeite had om mijn benen te strekken en rechtop te staan. Maar eenmaal weer in beweging, ging het ook wel weer. Een kwestie dus van in beweging blijven en vooral niet te lang stilstaan (al zijn korte adempauzes, fotomomentjes en water-drink-pauzes een must). Naast de veelzijdigheid van de weg zelf, kom je onderweg ook een grote verscheidenheid aan 'attracties' tegen. Je hoeft er niet vreemd van op te kijken als je ingehaald wordt door een kudde bepakte en bezakte ezels of geiten met bellen om hun nek, of dat er buffels met hoorns met een spanwijdte van wel anderhalve meter midden in het pad staan/ of liggen, en zeker niet van plan zijn om ook maar iets aan de kant te gaan om jou er langs te laten. Geen onwil, maar gewoon... omdat ze daar zo fijn staan/ liggen. Op zich geen probleem zou je denken, ware het niet dat het pad zelf soms niet breder is dan de spanwijdte van deze hoorns en deze paden vaak omgeven zijn met aan de ene kant een steile bergwand en aan de andere kant een diep ravijn. Best spannend dus... 

Ondertussen passeerden we zowel kleine als grote watervallen en verschillende kleine, schattige bergdorpjes waar de lokale bevolking hard aan het werk was. Kortom... er was zoveel te zien onderweg! Maar het meest bijzondere was toch wel het zicht op die immens grote en wit besneeuwde bergtoppen. Wat een pracht!! Vanaf Poonhill, het hoogste punt van onze trekking (3200 m), hadden we uitzicht over de hele range van bergketens. We waren 's ochtends in alle vroegte vertrokken om de zonsopkomst te kunnen zien. Het is niet te beschrijven hoe bijzonder en indrukwekkend het was om te zien hoe de zon langzaamaan op kwam en de uiterste punten van die grote witte bergtoppen van een gouden gloed voorzag. 

Maar ook de dagen erna toen we ons pad vervolgden en we weer wat daalden, bleven we uitzicht houden op (een deel van) deze immense witte bergtoppen. Zo anders dan twee jaar geleden... toen hebben Ella en ik de Poonhill-trekking ook gedaan maar toen in een voortdurende stroom van regen, waardoor het te bewolkt was om ook maar iets te zien van die prachtige witte toppen. Op zich was dat ook een prachtige tocht, waar we het nog geregeld over hebben. Gek genoeg heb ik me toen ook helemaal niet beseft wat we destijds gemist hadden. Dat maakte de verwondering nu misschien ook alleen maar groter. Dit keer hadden we gedurende de hele trekking droog, zonnig en helder weer... een mooie compensatie voor onze eerdere tocht. 

Met Laxman was het ook dit keer weer erg gezellig. Van meet af aan klikte het weer. Ondanks dat het zijn ik-weet-niet-hoeveelste trekking was, was hij ook dit keer weer heel enthousiast. Deze jongen is netzo thuis in de bergen als Mowgli in de jungle. Zo leuk!

Maar aan alle mooie dingen komt een einde... het einde van de trekking is ook een beetje het einde van mijn reis. Gisteren hebben we nog even heerlijk gezwommen in een meertje dat ongeveer een half uurtje met de bus van Pokhara vandaan ligt. Een helder schoon meertje dat omgeven is door bergen (al zou Laxman dat heuvels noemen, voor Nederlandse begrippen zijn het zeker bergen...), ook weer prachtig! En na al dat natuurschoon ben ik vanmiddag weer aangekomen in de immens grote (en stinkende) hoofdstad Kathmandu. Even weer omschakelen... 

Morgen mijn laatse dag in Nepal en dan vlieg ik vrijdag weer terug naar huis.... Ik zou me hier nog prima langer kunnen vermaken, maar het is ook goed om weer naar huis te gaan. Het is mooi geweest en ik heb prachtige, indrukwekkende ervaringen opgedaan waar ik lange tijd op kan teren!

Hopelijk lukt het om morgen nog wat foto's te plaatsen... daar ga ik in ieder geval mijn best voor doen.

Tot gauw!