Cambodja, Phnom Penh... een hachelijk avontuur.

Dat Cambodja, na Thailand en Laos, een heel nieuw avontuur met zich mee zou gaan brengen, wist ik vantevoren. Daar had ik me bovendien erg op verheugd! Maar dat het zo'n hachelijk avontuur zou worden had ik nooit kunnen bedenken. 

Ik ben namelijk beroofd! Afgelopen dinsdag, op klaarlichte dag en midden op straat... Ik had net daarvoor een rondleiding gehad in het Tuol Sleng museum, een oud schoolgebouw dat later dienst deed als martelgevangenis. 20.000 onschuldige mensen zijn hier onder gruwelijke omstandigheden gevangen gehouden en gemarteld, waarna ze uiteindelijk vermoord werden. Nog hevig onder de indruk van deze rondleiding, stapte ik op mijn fiets om naar de welbekende 'Killing Fields' te fietsen en toen gebeurde het... twee jongens of mannen op een scooter kwamen naast me rijden en voordat ik er erg in had, hadden ze mijn rugzak al te pakken en scheurden ze ermee vandoor. Het ging allemaal zo snel! Ik was echt compleet overrompeld. Gelukkig mankeer ik zelf helemaal niets, maar ik ben wel al mijn waardevolle spullen kwijt; paspoort, portemonnee met bankpasjes, creditcard en geld, mobiele telefoon, fototoestel, mp-3,.... echt alles zat erin! Gelukkig had ik mijn tablet in het guesthouse laten liggen.

Compleet overdonderd en vol met adrenaline ben ik teruggefietst naar het guesthouse en heb daar mijn verhaal gedaan. Wat er toen allemaal wel niet geregeld moest worden, is ongelooflijk. Een tuk tuk chauffeur heeft me gratis (ik had natuurlijk geen rooie cent meer) de hele stad doorgereden van de ene instantie naar de andere. Maar eerst moest er aangifte gedaan worden bij de politie. Daar werd me al heel snel duidelijk dat dit voor hen meer een formaliteit was dan dat ze daadwerkelijk acties zouden gaan uitzetten om de daders en mijn rugzak te vinden. In een rommelig achteraf hokje moest ik aan een nogal arrogante en geïrriteerde police officer uit gaan leggen wat er was gebeurd, waar dat was gebeurd en wat ze precies ontvreemd hadden. Nou, leg dat maar eens uit aan een man die geen woord Engels verstaat en daar ook totaal geen moeite voor doet. In zijn eigen taal bleef hij op een luidruchtige toon ook maar wat naar mij roepen, maar daar kon ik natuurlijk weer niets mee. Lastig! Uiteindelijk, nadat hij meerdere keren de pen uit mijn hadden had getrokken, mocht ik het aangifte-formulier verder in het Engels afschrijven. Ik kreeg een kopie mee en toen zat het politieavontuur erop.

De volgende stap was de ambassade. Aangezien er geen Nederlandse ambassade in Cambodja zit, moest ik naar de Britse ambassade. Om een nieuw 'noodpaspoort' aan te kunnen vragen hadden ze het politierapport en een kopie van mijn paspoort nodig (gelukkig had het guesthouse de dag ervoor net een kopie gemaakt van mijn paspoort voor hun eigen administratie!). Opgelucht dacht ik daar dus meteen een nieuw noodpaspoort aan te kunen vragen, maar niets was minder waar.... De Nederlandse ambassade bleek eerst toestemming te moeten geven aan deze Britse ambassade, maar aangezien het ondertussen al ergens in de middag was, konden ze dat pas de volgende dag doen. Kortom; of ik de volgende dag even terug wilde komen? Tsja... weinig keuze. Wel gaven ze me als tip mee om contact op te nemen met iemand van het thuisfront om via de Western Union (voorheen nog nooit eerder van gehoord) geld naar me over te maken. De volgende halte was dus de Western Union . Hier heb ik een aanvraagformulier meegekregen en daarna ben ik weer teruggekeerd naar het guesthouse.

Daar aangekomen heb ik een noodoproep naar zowel het privé- als werkmailadres van Jeroen gestuurd (beide kende ik gelukkig uit mijn hoofd), hopende dat Jeroen het snel zou lezen. Binnnen no-time had ik al een berichtje terug! En is Jeroen vanuit Nederland van alles gaan regelen; het blokkeren van mijn creditcard, bankpassen en telefoon. Bovendien heeft Jeroen meteen geld overgemaakt. Dat gaf alweer een beetje rust...! Daarnaast natuurlijk ook een kleine achterban thuis ingelicht. 

De volgende dag weer een groot gedeelte van de dag in de tuk tuk en bij instanties doorgebracht. In eerste instantie naar de Western Union om het geleende geld op te halen. Nu kon ik in ieder geval ook de aanvraag van het nieuwe noodpaspoort betalen (a 168 dollar!). Daarna nieuwe pasfoto's laten maken en toen door naar de Britse ambassade. Daar heb ik ik-weet-niet-hoeveel-formulieren moeten invullen. Vervolgens kwam er een nieuw probleem om de hoek kijken; vrijdag 29 augustus gaat mijn vlucht naar Nepal (en vanaf Nepal vlieg ik dan 2 weken later weer naar huis) en nu blijkt het maar de vraag te zijn of Nepal mijn noodpaspoort ook zal accepteren als geldig reisdocument. In principe accepteert Nepal noodpaspoorten, maar voor een Nederlands staatsburger met een Brits noodpaspoort is dat nog maar de vraag. Vervolgens dus aan mij de vraag of ik dit risico wel wilde lopen en toch nu de procedure in gang wilde zetten om het noodpaspoort aan te vragen met Nepal als reisbestemming daarin opgenomen. Tsja... wat doe je dan? Ik heb aangegeven dit risico wel te willen lopen, waarop ik verzocht werd zelf een handgeschreven briefje op te stellen en daarin aan te geven dat ik geïnformeerd ben over de risico's en desondanks toch Nepal op wilde laten nemen als reisbestemming in dit noodpaspoort. Het risico zit 'm erin dat als Nepal hier niet mee akkoord gaat (dat ga ik morgen navragen bij de Nepalese ambassade in Bangkok) dat dit noodpaspoort dan ook niet langer geldig is, omdat er dan onjuiste informatie in staat. Want in dat geval zou ik niet naar Nepal kunnen en vanuit Bangkok rechtstreeks terug naar huis moeten vliegen. In dat geval zou ik bij de Nederlandse ambassade in Bangkok een nieuw noodpaspoort aan moeten vragen met alle kosten (en ergernissen!) die daarbij komen. Maar ja... om op voorhand te besluiten om dan maar niet naar Nepal te gaan, was voor mij ook geen optie. Ik wil daar zooooo graag heen! Bovendien is mijn terugvlucht naar huis vanuit Nepal. 

In ieder geval hebben ze toen de procedure voor mijn noodpaspoort in gang gezet. Die kon ik dan de volgende dag ophalen. De volgende dag dus weer naar de Britse ambassade... daar kreeg ik 'm gelukkig meteen mee. Vervolgens ben ik met dit nieuwe noodpaspoort meteen door gegaan naar de Immigratiedienst. Want zonder exit visum zou ik Cambodja niet eens uitkomen. Inmiddels was het al donderdag... Daar vertelden ze me dat deze aanvraag 3 werkdagen zou duren en dat het noodpaspoort voorzien van het exit visum op zijn vroegst maandagmiddag klaar zou zijn. Meteen sloeg de schrik me om het hart. Ten eerste wilde ik geen dag langer dan noodzakelijk in deze vieze, onveilige #%@$#stad moeten blijven, maar wat nog veel belangrijker was... uiterlijk dinsdag de 26e moest ik de grens met Thailand over zijn, omdat mijn noodpaspoort (om bepaalde technische redenen) anders ook zijn geldigheid zou verliezen en ik dus opnieuw bij de Britse ambassade om een noodpaspoort moest verzoeken! En dat zou dan wel heel krap worden, omdat ik na het regelen van mijn exit visum ook nog een entree visum moest regelen om Thailand in te mogen. Dit verzoek zou ook minstens een dag, maar zeer waarschijnlijk 2 tot 4 werkdagen gaan duren. Het zou dus sowieso heel krap worden allemaal... Pffff.... dat heeft me heel wat stress opgeleverd!! Maar gelukkig.... bij de Cambodiaanse Immigratiedienst heb ik met mijn meeste wanhopige blik (waar ik overigens weinig moeite voor hoefde te doen) de noodzaak van een snelle afhandeling uit kunnen leggen en bleek dat ik, na het betalen van 20 extra dollars, mijn paspoort met exit visum aan het einde van de middag nog op kon halen. Dat was al een hele geruststelling! 's Middags dus opnieuw in de tuk tuk gestapt op weg naar de Immigratiedienst. Daar lag mijn noodpaspoort inderdaad klaar... De volgende hobbel die genomen moest worden was de Thaise ambassade. In principe behandelen ze visum aanvragen alleen 's ochtends van 8.30 tot 10.30 uur en op internet had ik al gelezen dat de Thaise ambassade bekend staat om zijn stricte en stringente manier van werken. Niet echt hoopvol dus om zoiets te lezen. Toch de tuk tuk-chauffeur de opdracht gegeven om, ook al was het inmiddels al 16 uur geweest, toch naar de Thaise ambassade te rijden. Niet geschoten, is altijd mis... Hier aangekomen werden we bij de poort inderdaad weggestuurd met de mededeling dat ik de volgende ochtend maar terug moest komen. Ook hier heb ik alles uit de kast getrokken om mijn wanhoop kenbaar te maken en uit te leggen dat dit een noodsituatie was. Gelukkig reageerde de official -een soort security guard- die bij de poort stond op mijn smeekbedes en pleegde hij een telefoontje. Even later kreeg ik zelf de telefoon in handen gedrukt en mocht ik het hele verhaal nogmaals uitleggen. Deze man aan de telefoon sprak gelukkig ook beter Engels. We spraken af dat hij naar me toe zou komen en inderdaad... even later kwam hij er al aan. Hij bleek een soort van tussenpersoon te zijn en kon er voor zorgen dat ik mijn noodpaspoort voorzien van een entree visum voor Thailand de volgende dag aan het einde van de middag in mijn bezit zou hebben. Dat bracht 'natuurlijk' ook extra kosten met zich mee. Maar na nog wat onderhandeld te hebben over de extra kosten (achteraf vraag ik me werkelijk af waar ik de moed -noem het brutaliteit- vandaan heb gehaald!), heb ik hem mijn noodpaspoort, pasfoto en een kopie van het politierapport meegegeven. Gelukkig konden we overeenkomen dat ik pas zou betalen nadat ik mijn spullen voorzien van het Thaise visum terughad. Cambodja is een ontzettend corrupt land. Maar in dit geval, voor wat extra geld lopen de mensen hier ook een stap harder voor je, kon ik er mooi gebruik van maken... Ik schrijf dit nu misschien wel heel stoer, maar ik vond het hartstikke spannend allemaal.

We spraken af dat ik deze tussenpersoon vrijdagmiddag zou bellen om te checken hoe laat ik mijn noodpaspoort bij de Thaise ambassade op kon komen halen. Zo gezegd, zo gedaan... Aan het einde van de middag lag mijn noodpaspoort inderdaad klaar. Ik kan bijna niet uitleggen hoe ontzettend opgelucht ik was! Want dit zou betekenen dat ik nog hetzelfde weekend terug naar Bangkok kon. Ik heb meteen de eerste de beste bus geboekt, dezelfde avond ging er nog 1.... een rit van ruim 15 uur, maar ik wilde zo snel mogelijk weg uit Phnom Penh. Ik heb me daar de afgelopen week echt opgesloten en onveilig gevoel. Een heel naar gevoel. Het is al erg genoeg dat ze me van mijn spullen hebben beroofd, maar wat ik misschien nog wel het ergste vind is dat ze me naast die spullen ook van m'n onbevangenheid en gevoel van vertrouwen en veiligheid hebben beroofd. Dat geeft een hele nare nasmaak aan dit hele 'Cambodja-avontuur'. 

Gelukkig merk ik aan mezelf dat ik dit hele gebeuren specifiek aan Phnom Penh en Cambodja koppel. Inmiddels ben ik weer in Bangkok -gisteren aangekomen- en hier voel ik me weer ontspannen en fijn. Gelukkig maar! Ik wil dit vervelende 'avontuur'  ook niet de rest van mijn reis laten bepalen. Morgen is het dus nog even afwachten wat de Nepalese ambassade zegt, maar ik heb goede hoop. Bovendien heb ik Laxman (mijn Nepalese gids die ik 2 jaar geleden heb ontmoet - en met wie ik nu weer heb afgesproken) eventueel als contactpersoon achter de hand. Indien nodig kan hij dan nog een goed woordje voor me doen.... 

Morgen dus nog het laatste regeldingetje en hopelijk kan ik daarna weer onbezorgd verder en genieten van de laatste 2,5 weken van mijn reis. Als ik morgen goed nieuws krijg bij de Nepalese ambassade, ga ik morgenmiddag nog op weg naar Koh Samet. Een paar dagen heerlijk aan het strand liggen en de stress van de afgelopen dagen van me afgooien...

Wordt vervolgd!

Veel liefs, Carola

P.s. aan degenen met wie ik de afgelopen dagen contact heb gehad; jullie weten het al wel, maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben voor jullie praktische hulp en/of steun in de vorm van opbeurende woorden, meedenken en meeleven! Nogmaals bedankt!!